Od pierwszego dnia, gdy babcia zamieszkała z nami po udarze, czułam, że coś pęka w naszej rodzinie. Moja mama, ja i babcia – trzy kobiety pod jednym dachem, a każda z inną raną. Ta opowieść to zapis mojej walki z własnym sumieniem, gniewem i lękiem przed przyszłością.
Jestem Patrycja, pielęgniarka na oddziale szpitalnym. Opowiadam o spotkaniu z pacjentką, które zmusiło mnie do konfrontacji z własnymi wyborami wobec mojej mamy. To historia o winie, żalu i trudnych rodzinnych decyzjach.
Opowiadam o codzienności, w której opieka nad starszą mamą stała się moim światem. Zmagam się z poczuciem winy, frustracją i samotnością, próbując znaleźć sens i nadzieję. Szukam wsparcia i zrozumienia, bo nie wiem już, jak dalej żyć.
Opowiadam o tym, jak opieka nad moim 94-letnim dziadkiem po jego upadku zmieniła moje życie. Zmagam się z frustracją, poczuciem winy i bezsilnością, choć bardzo go kocham. To historia o rodzinnych konfliktach, codziennych trudach i pytaniu, czy można być dobrym wnukiem, nie tracąc siebie.
W wieku 40 lat wciąż mieszkam z moim dominującym ojcem. Pragnę niezależności i własnego życia, ale poczucie winy związane z pozostawieniem go samego trzyma mnie w miejscu, którego nigdy dla siebie nie planowałem. Mimo marzeń o założeniu rodziny i spędzaniu weekendów z przyjaciółmi, cały wolny czas poświęcam jemu, bojąc się go rozczarować. Całe moje życie spędziłem pod jego dachem, a uwolnienie się wydaje się niemożliwe.
