Wyrzucona przez rodzinę męża – jak zaczęłam życie od nowa po czterdziestce w obcej wsi
– Nie możesz tu zostać, Aniu. Tata nie żyje, a to jest nasz dom – powiedziała zimnym głosem Marta, najstarsza córka mojego zmarłego męża. Stałam na środku salonu, jeszcze w żałobie, z walizką w ręku, a serce waliło mi jak oszalałe. Wczoraj pochowaliśmy Andrzeja. Dziś jego dzieci patrzyły na mnie jak na intruza.
– Przecież byłam tu przez dziesięć lat… – wyszeptałam, próbując zrozumieć, jakim cudem w ciągu kilku godzin moje życie rozpadło się na kawałki.
– To nie ma znaczenia. Tata przepisał dom na nas dawno temu. Możesz zabrać swoje rzeczy i wyjść – dodał bez cienia emocji Paweł, jej brat.
Nie miałam siły się kłócić. W głowie szumiało mi od bólu i niedowierzania. Przez dekadę byłam żoną Andrzeja, opiekowałam się nim, gotowałam dla wszystkich, dbałam o dom. Jego dzieci nigdy mnie nie zaakceptowały, ale po śmierci ich matki wydawało się, że powoli zaczynamy budować coś na kształt rodziny. Myliłam się. Dla nich zawsze byłam tylko „tą drugą”.
Zabrałam kilka ubrań, zdjęcie Andrzeja i wyszłam. Stałam przed domem, patrząc na znajome drzewa i ogród, który pielęgnowałam latami. Wszystko nagle stało się obce. Zadzwoniłam do siostry.
– Anka, przyjedź do mnie do wsi. Tu jest spokojniej. Odpoczniesz – usłyszałam w słuchawce głos Marysi.
Nie miałam wyboru. Wsadziłam walizkę do starego fiata i ruszyłam w nieznane. Droga dłużyła się niemiłosiernie. W głowie kłębiły się pytania: Jak mogłam być tak naiwna? Dlaczego Andrzej nie zadbał o mnie? Czy naprawdę przez dziesięć lat byłam tylko dodatkiem do jego życia?
Wieś Marysi była inna niż wszystko, co znałam. Małe domki, zapach świeżo skoszonej trawy i ludzie, którzy patrzyli na mnie z ciekawością i nieufnością. Pierwsze dni spędziłam w łóżku, płacząc i przeklinając los. Marysia próbowała mnie pocieszać:
– Anka, musisz się podnieść. Jesteś silniejsza niż myślisz.
Ale ja nie wierzyłam w siebie. Czułam się nikim – bez męża, bez domu, bez przyszłości.
Po tygodniu Marysia zaproponowała:
– Może pójdziesz do sołtysa? Szukają kogoś do pomocy w sklepie.
Nie chciałam być ciężarem. Poszłam więc do sklepu spożywczego na rogu. Sołtysowa, pani Halina, spojrzała na mnie z góry na dół:
– A pani to kto?
– Anna Nowak… szukam pracy…
– A co pani umie?
Zacisnęłam zęby i odpowiedziałam:
– Przez dziesięć lat prowadziłam dom, gotowałam dla rodziny, ogarniałam ogród…
Pani Halina wzruszyła ramionami:
– Spróbujemy. Ale lekko nie będzie.
Pierwsze dni były koszmarem. Klienci patrzyli na mnie jak na przybysza z innej planety. Szeptali za plecami: „To ta wdowa po Nowaku… Wyrzucili ją z domu…”. Czułam się upokorzona, ale zacisnęłam zęby. Każdego ranka powtarzałam sobie: „Jeszcze tylko jeden dzień”.
Po miesiącu zaczęło się coś zmieniać. Pani Halina coraz częściej zostawiała mnie samą za ladą. Klienci zaczęli pytać o przepisy na ciasta albo radzić się w sprawach ogrodowych. Zaczęłam czuć się potrzebna.
Pewnego dnia do sklepu wszedł pan Janek – wdowiec z sąsiedztwa.
– Pani Aniu, może by pani przyszła do mnie popracować w ogrodzie? Sam nie daję rady.
Zgodziłam się bez wahania. Praca fizyczna pozwalała mi zapomnieć o bólu. Z czasem zaprzyjaźniłam się z Jankiem i jego córką Kasią. Zapraszali mnie na obiady, rozmawialiśmy godzinami o życiu i stracie.
Mijały miesiące. Zaczęłam wynajmować mały domek na skraju wsi. Sama go urządziłam – własnymi rękami malowałam ściany, sadziłam kwiaty w ogródku. Po raz pierwszy od dawna poczułam dumę z siebie.
Czasem wracały do mnie wspomnienia – śmiech Andrzeja, zapach jego perfum, wspólne wieczory przy kominku… Ale już nie bolało tak bardzo. Zrozumiałam, że nie jestem tylko czyjąś żoną czy pasierbicą – jestem sobą.
Któregoś wieczoru zadzwoniła Marta.
– Chciałam powiedzieć… może kiedyś przesadziłyśmy z Pawłem… Tata cię kochał.
Nie odpowiedziałam od razu. Po raz pierwszy poczułam spokój.
Dziś mam 46 lat i zaczynam nowe życie od zera. Mam pracę, przyjaciół i własny kąt – choć skromny, to mój własny świat.
Czasem zastanawiam się: ile kobiet przeżywa podobną historię? Ile z nas musi zaczynać wszystko od nowa po zdradzie najbliższych? Czy naprawdę jesteśmy tak słabe, jak nam się wydaje… czy może właśnie wtedy odkrywamy swoją prawdziwą siłę?