Po rozwodzie synowej zażądała domu i samochodu. Broniłam syna, teraz nie mogę widywać wnuków

„Nie mogę uwierzyć, że to się dzieje naprawdę!” – krzyknęłam do Pawła, mojego męża, rzucając gazetą na stół. „Zofia chce zabrać Graysonowi wszystko! Dom, samochód, a teraz jeszcze wnuki!” Łzy napływały mi do oczu, a serce biło jak oszalałe. Paweł podszedł do mnie i objął mnie ramieniem. „Spokojnie, kochanie. Musimy być silni dla Graysona.”

Grayson był naszym jedynym synem, a jego rozwód z Zofią był dla nas wszystkich szokiem. Zawsze wydawali się być idealną parą – młodzi, zakochani, z dwójką pięknych dzieci. Ale coś poszło nie tak. Zofia stała się zimna i obojętna, a Grayson coraz częściej wracał do domu późno, zmęczony i przygnębiony.

Kiedy Grayson powiedział nam o rozwodzie, byliśmy zaskoczeni. „Mamo, tato, Zofia chce rozwodu. Mówi, że nie możemy już dłużej być razem.” Jego głos drżał, a oczy były pełne bólu. „Ale dlaczego? Co się stało?” – zapytałam z niedowierzaniem. „Nie wiem… po prostu mówi, że to koniec.”

Rozwód był burzliwy. Zofia zażądała domu i samochodu, twierdząc, że to ona zasługuje na wszystko. Grayson był zdruzgotany. „Mamo, nie wiem, co robić. Nie chcę stracić dzieci.”

Stanęłam po stronie mojego syna. Wiedziałam, że muszę go wspierać w tej trudnej chwili. „Grayson, będziemy walczyć. Nie pozwolimy jej zabrać ci wszystkiego.”

Ale Zofia była nieugięta. Kiedy dowiedziała się, że wspieram Graysona w sądzie, zerwała ze mną wszelkie kontakty. „Nie chcę cię więcej widzieć ani słyszeć!” – krzyknęła przez telefon. „Nie będziesz widywać wnuków!”

Te słowa były jak cios w serce. Moje wnuki były całym moim światem. Każdy ich uśmiech rozświetlał moje dni. A teraz miało ich zabraknąć?

Paweł próbował mnie pocieszyć. „Może z czasem Zofia zmieni zdanie. Może zrozumie, że wnuki potrzebują babci.” Ale ja wiedziałam, że to nie będzie takie proste.

Próbowałam skontaktować się z Zofią na różne sposoby – pisałam listy, dzwoniłam, ale bez skutku. Każda próba kończyła się fiaskiem.

Grayson również cierpiał. „Mamo, przepraszam… to wszystko moja wina.” Ale ja wiedziałam, że to nieprawda. To nie była jego wina.

Czas mijał, a ja coraz bardziej tęskniłam za wnukami. Każde święta były dla mnie koszmarem – puste miejsce przy stole przypominało mi o tym, co straciłam.

Pewnego dnia Paweł przyniósł mi list od Graysona. „Mamo, wiem, że jest ci ciężko. Ale musisz wiedzieć, że walczę o dzieci. Nie poddam się.”

Te słowa dodały mi otuchy. Wiedziałam, że muszę być silna dla mojego syna i wnuków.

Ale czy kiedykolwiek zobaczę ich ponownie? Czy Zofia kiedyś zrozumie, jak ważna jest rodzina? Czy nasze więzi są naprawdę tak kruche? To pytania, które nie dają mi spokoju.