Dylemat Babci: Miłość do Amelii, ale co z Zachem?

„Nie mogę uwierzyć, że znowu to zrobiłaś!” – krzyknęła moja córka, Anna, rzucając mi gniewne spojrzenie. Stałyśmy w kuchni, a atmosfera była napięta jak nigdy dotąd. Właśnie wróciłam z zakupów z Amelią, moją ośmioletnią wnuczką, i przyniosłam jej nową sukienkę. Zach, jej dwuletni brat, patrzył na nas z zaciekawieniem, ale nie mogłam się zmusić, by kupić coś również dla niego.

Anna była wyraźnie zdenerwowana. „Mamo, nie możesz faworyzować Amelii w ten sposób. Zach też potrzebuje twojej uwagi i miłości.” Jej słowa były jak cios w serce, ale wiedziałam, że miała rację. Problem polegał na tym, że nie potrafiłam tego zmienić.

Amelia zawsze była moją ulubienicą. Od chwili, gdy po raz pierwszy wzięłam ją na ręce, poczułam niesamowitą więź. Była taka delikatna i urocza, a jej śmiech rozjaśniał każdy mój dzień. Z nią spędzałam najwięcej czasu, zabierałam ją na spacery, do parku, na lody. Zach był inny. Może dlatego, że był chłopcem? A może dlatego, że jego narodziny zbiegły się z trudnym okresem w moim życiu?

Mój mąż Marek i ja mieszkaliśmy w domu, który kupiliśmy dzięki pomocy obu rodzin. Było nam dobrze, ale czułam się przytłoczona obowiązkami i oczekiwaniami. Kiedy Zach się urodził, byłam już zmęczona i wyczerpana. Nie miałam siły na nową więź.

„Babciu!” – głos Amelii wyrwał mnie z zamyślenia. „Pobawisz się ze mną?” Jej oczy błyszczały radością i nadzieją. Jak mogłam jej odmówić? Ale wtedy spojrzałam na Zacha, który siedział samotnie na dywanie z klockami. Jego oczy były pełne niewinności i niezrozumienia.

„Oczywiście, kochanie,” odpowiedziałam Amelii, ale w głębi duszy czułam się winna. Wiedziałam, że muszę coś zmienić.

Wieczorem, kiedy dzieci już spały, usiadłam z Markiem przy kuchennym stole. „Muszę coś zrobić z tym wszystkim,” powiedziałam mu cicho. „Nie mogę dalej ignorować Zacha.”

Marek spojrzał na mnie ze zrozumieniem. „Wiem, że to trudne,” powiedział spokojnie. „Ale może spróbuj spędzać z nim więcej czasu sam na sam? Może wtedy poczujesz tę więź?”

Jego słowa były jak iskra nadziei. Postanowiłam spróbować.

Następnego dnia zabrałam Zacha na spacer do parku. Był cichy i nieśmiały, ale kiedy zobaczył huśtawkę, jego oczy rozbłysły radością. Pomogłam mu się wspiąć i delikatnie go huśtałam. Jego śmiech był jak muzyka dla moich uszu.

„Babciu! Szybciej!” – krzyknął z entuzjazmem.

To był pierwszy raz, kiedy poczułam prawdziwą radość z jego obecności. Może to był początek czegoś nowego?

Kiedy wróciliśmy do domu, Anna spojrzała na mnie z ulgą i wdzięcznością. „Dziękuję, mamo,” powiedziała cicho.

Zrozumiałam wtedy, że miłość nie jest czymś automatycznym ani łatwym. To coś, nad czym trzeba pracować każdego dnia. I choć Amelia zawsze będzie miała specjalne miejsce w moim sercu, Zach zasługuje na to samo.

Czy uda mi się zbudować z nim taką więź jak z Amelią? Czy będę potrafiła być sprawiedliwa wobec obojga wnucząt? To pytania, które będą mnie dręczyć jeszcze długo. Ale wiem jedno – warto próbować.