„Nie miałem pojęcia o jej istnieniu do dzisiaj. Nie oddam jej do domu dziecka. To moja córka” – historia Kingi i Wojtka
— Kinga, muszę ci coś powiedzieć — głos Wojtka drżał, gdy wszedł do kuchni. Stałam przy kuchence, mieszając zupę pomidorową, którą zawsze gotowałam w piątki. W powietrzu unosił się zapach bazylii i czosnku, a ja nuciłam pod nosem starą piosenkę Anny Jantar. Byłam pewna, że to będzie zwykły dzień. Nie miałam pojęcia, że za chwilę moje życie rozpadnie się na kawałki.
Odwróciłam się do niego z uśmiechem, gotowa rzucić żartem o jego niezdarności w kuchni. Ale on nie żartował. Jego twarz była blada, oczy miał szeroko otwarte, jakby zobaczył ducha.
— Co się stało? — zapytałam, czując narastający niepokój.
Wojtek usiadł ciężko przy stole i przez chwilę milczał. W końcu wyjął z kieszeni zmiętą kartkę papieru i podał mi ją drżącą ręką. Przeczytałam: „Panie Wojciechu, jest pan ojcem mojej córki. Proszę o kontakt. Nie mogę się nią dłużej opiekować”.
Serce mi zamarło. Spojrzałam na niego pytająco, ale on tylko spuścił głowę.
— Nie wiedziałem o jej istnieniu do dzisiejszego dnia — powiedział cicho. — Kinga… To moja córka. Nie mogę jej oddać do domu dziecka.
Wszystko zaczęło wirować. Przez chwilę miałam wrażenie, że zaraz upadnę. Dziesięć lat razem. Dziesięć lat szczęścia, wspólnych planów, marzeń o dziecku, które wciąż odkładaliśmy na później. Najpierw praca, potem mieszkanie, potem podróże… Zawsze coś było ważniejsze. A teraz okazało się, że on już ma dziecko — i nawet o tym nie wiedział.
— Jak to możliwe? — wyszeptałam. — Kto to jest? Skąd ta kobieta?
Wojtek opowiedział mi wszystko. Było to jeszcze zanim się poznaliśmy. Krótki romans na studiach, kilka spotkań, potem kontakt się urwał. Nigdy nie przypuszczał, że mogło z tego coś wyniknąć. A teraz ta kobieta — Marta — napisała do niego, bo nie radzi sobie z wychowaniem dziewczynki. Ma problemy zdrowotne, nie ma rodziny. Prosiła go o pomoc.
— Kinga… Ja nie mogę jej zostawić. To moja córka — powtórzył z rozpaczą w głosie.
Usiadłam naprzeciwko niego i przez długą chwilę milczeliśmy. W mojej głowie kłębiły się myśli: zdrada? Ale przecież to było przed nami… Czy potrafię zaakceptować dziecko innej kobiety? Czy nasza rodzina przetrwa tę próbę?
Wieczorem nie mogłam zasnąć. Wojtek leżał obok mnie sztywny jak deska, wpatrzony w sufit. W końcu wyszeptał:
— Jeśli nie chcesz jej przyjąć… Zrozumiem. Ale ja nie oddam jej do domu dziecka.
Poczułam łzy napływające do oczu. Zawsze marzyłam o rodzinie, ale nie takiej. Nie wyobrażałam sobie dzielić męża z kimś innym — nawet jeśli to jego własna córka.
Następnego dnia Marta przywiozła dziewczynkę pod nasze drzwi. Miała na imię Zosia i miała siedem lat. Stała cicho na progu z plecakiem w ręku i wielkimi oczami pełnymi strachu.
— Dzień dobry — powiedziała cicho.
Wojtek ukląkł przed nią i przytulił ją mocno. Ja stałam z boku, sparaliżowana własnymi emocjami. Marta podała mi teczkę z dokumentami i spojrzała na mnie błagalnie:
— Proszę… Ona potrzebuje rodziny.
Nie wiedziałam, co powiedzieć. Chciałam uciec, zamknąć się w łazience i płakać godzinami. Ale spojrzałam na Zosię — tak bardzo zagubioną i samotną — i coś we mnie pękło.
Przez kolejne dni żyliśmy jak w zawieszeniu. Wojtek robił wszystko, by Zosia poczuła się dobrze: kupił jej nowe ubrania, zabierał na lody, czytał bajki na dobranoc. Ja starałam się być uprzejma, ale czułam się jak intruz we własnym domu.
Pewnego wieczoru usłyszałam cichy płacz z pokoju Zosi. Weszłam tam i zobaczyłam ją skuloną pod kołdrą.
— Tęsknię za mamą — wyszeptała.
Usiadłam obok niej i pogładziłam ją po włosach.
— Wiem, kochanie… To wszystko jest trudne dla nas wszystkich.
Zosia spojrzała na mnie wielkimi oczami.
— Czy pani mnie nie lubi?
Te słowa przebiły mnie na wskroś. Przypomniałam sobie własne dzieciństwo — jak bardzo pragnęłam akceptacji i miłości.
— Lubię cię… Po prostu muszę się nauczyć być dobrą ciocią… albo mamą — odpowiedziałam drżącym głosem.
Zosia uśmiechnęła się przez łzy i przytuliła mnie mocno.
Od tego dnia zaczęło się coś zmieniać. Zaczęłyśmy razem gotować obiady, rysować kredkami po stole kuchennym (ku rozpaczy Wojtka), chodzić na spacery po parku Skaryszewskim i karmić kaczki nad Wisłą.
Ale wciąż czułam żal do Wojtka. Czułam się oszukana — choć rozumiałam, że to nie jego wina. Pewnego wieczoru wybuchłam:
— Myślisz tylko o niej! A co ze mną? Co z naszym życiem?
Wojtek objął mnie mocno i wyszeptał:
— Przepraszam… Kocham cię. Ale ona jest moją córką…
Płakaliśmy razem długo tej nocy.
Minęły tygodnie. Zosia coraz bardziej stawała się częścią naszej rodziny. Ja powoli uczyłam się ją kochać — choć czasem bolało mnie to bardziej niż mogłam przypuszczać.
Czasem zastanawiam się: czy można wybaczyć losowi taką niespodziankę? Czy można pokochać cudze dziecko jak własne? Czy nasza rodzina przetrwa tę próbę?
Może nigdy nie znajdę odpowiedzi… Ale wiem jedno: życie potrafi zaskoczyć bardziej niż najdziwniejszy sen.