Miłość i Równość w Kuchni: Opowieść o Przemianie Rodzinnych Ról
– Kuba, czy ty naprawdę zamierzasz pozwolić Zosi gotować obiad po całym dniu pracy? – zapytałam z niedowierzaniem, patrząc na syna, który właśnie wyciągał z lodówki warzywa.
– Mamo, my gotujemy razem. To nasz sposób na spędzanie czasu – odpowiedział spokojnie, ale w jego głosie wyczułam nutę zniecierpliwienia.
Nie mogłam tego pojąć. Przez całe życie to ja byłam tą, która dbała o dom. Mój mąż Andrzej nawet nie wiedział, gdzie trzymam patelnie. Tak mnie wychowano – kobieta ogarnia kuchnię, mężczyzna zarabia na dom. A teraz mój syn…
Wszystko zaczęło się zmieniać, odkąd Kuba poznał Zosię. Pamiętam ich pierwszą wspólną Wigilię u nas. Zosia przyszła z własnym makowcem i od razu zaproponowała, że pomoże mi w kuchni. Byłam wdzięczna, ale kiedy zobaczyłam, jak Kuba kroi warzywa na sałatkę pod jej okiem, poczułam ukłucie niepokoju. Czy to znaczyło, że źle go wychowałam? Że nie nauczyłam go szacunku do tradycji?
– Mamo, czasy się zmieniły – powtarzał Kuba za każdym razem, gdy próbowałam mu tłumaczyć, że „tak się nie robi”.
Ale ja nie chciałam zmian. Chciałam, żeby wszystko było jak dawniej. Żeby rodzina spotykała się przy stole, a kobiety rozmawiały w kuchni o życiu, podczas gdy mężczyźni oglądali mecz w salonie.
Pewnego dnia odwiedziła mnie sąsiadka, pani Halina. Siedziałyśmy przy kawie i plotkowałyśmy o wszystkim i o niczym. W pewnym momencie Halina westchnęła:
– Wiesz, moja Basia też już nie gotuje codziennie. Jej mąż czasem robi obiad. Mówi, że tak jest sprawiedliwie.
Zamilkłam. Czy to ja byłam staroświecka? Czy może świat naprawdę się zmienił?
Kuba i Zosia zamieszkali razem w małym mieszkaniu na Pradze. Często ich odwiedzałam – czasem z ciastem, czasem tylko na herbatę. Za każdym razem widziałam ten sam obrazek: Kuba i Zosia razem w kuchni, śmiejący się nad garnkiem zupy czy kłócący się o to, kto lepiej kroi cebulę.
Któregoś popołudnia przyszłam bez zapowiedzi. Drzwi otworzył mi Kuba w fartuchu.
– Cześć mamo! Zosia zaraz wraca z pracy. Robię jej ulubioną zupę dyniową.
Patrzyłam na niego jak na obcego człowieka.
– Synku… Ty naprawdę lubisz to robić?
Uśmiechnął się szeroko:
– Lubię widzieć jej uśmiech, kiedy wraca zmęczona i czeka na nią ciepły obiad.
Usiadłam przy stole i obserwowałam go w milczeniu. Przypomniałam sobie siebie sprzed lat – młodą żonę, która marzyła o tym, żeby Andrzej choć raz zrobił mi śniadanie do łóżka. Ale nigdy się tego nie doczekałam.
Wieczorem zadzwoniła do mnie Zosia.
– Pani Alicjo… chciałam tylko powiedzieć, że bardzo doceniam to, jak Kuba mnie wspiera. Wiem, że dla pani to może być dziwne…
Przerwałam jej:
– Zosiu… ja po prostu nie rozumiem tego świata. Ale widzę, że jesteście szczęśliwi.
Po tej rozmowie długo nie mogłam zasnąć. Przewracałam się z boku na bok i myślałam o tym wszystkim, co przegapiłam przez lata – o swoich marzeniach i niespełnionych oczekiwaniach.
Kilka dni później Andrzej wrócił z pracy wyjątkowo wcześnie. Siedziałam przy stole i patrzyłam przez okno na szare bloki.
– Coś cię gryzie? – zapytał.
– Nasz syn gotuje obiady dla żony – powiedziałam cicho.
Andrzej wzruszył ramionami:
– Jeśli im to pasuje…
Spojrzałam na niego ze złością:
– A ty nigdy nawet nie spróbowałeś mi pomóc!
Zaskoczył mnie jego smutny uśmiech:
– Może powinienem był…
Przez chwilę milczeliśmy oboje. Wtedy poczułam coś dziwnego – żal za straconym czasem i nadzieję, że może jeszcze nie wszystko stracone.
Następnego dnia zadzwoniłam do Kuby.
– Synku… nauczysz mnie tej waszej zupy dyniowej?
Śmiał się długo przez telefon:
– Jasne mamo! Przyjedź jutro.
Pojechałam do nich z bijącym sercem. W kuchni czekały już przygotowane składniki. Zosia podała mi fartuch i uśmiechnęła się ciepło:
– Dzisiaj pani kroi cebulę!
Śmialiśmy się wszyscy razem. Po raz pierwszy od dawna poczułam się częścią ich świata.
Wieczorem wróciłam do domu i opowiedziałam Andrzejowi o wszystkim.
– Może jutro ty zrobisz śniadanie? – zapytałam żartem.
Popatrzył na mnie z niedowierzaniem… a potem wstał i zaczął szukać patelni.
Czasem myślę: ile jeszcze rzeczy moglibyśmy zrobić inaczej? Czy naprawdę tak trudno jest pozwolić sobie na zmianę? Może warto spróbować… zanim będzie za późno?