Mam na imię Jagoda. W wieku 21 lat czuję się bardziej samotna niż kiedykolwiek, choć moi rodzice wciąż żyją. Ta historia to zapis bólu, rodzinnych konfliktów i pytań, na które nie potrafię znaleźć odpowiedzi.
W małej polskiej kuchni stoi talerz z babcinymi jagodowymi ciasteczkami Linzer, ich sercowate wycięcia odsłaniają głęboki, niebieski środek z dżemu. Te ciasteczka, o maślanym smaku i kwaskowatym jagodowym nadzieniu, posypane cukrem pudrem, przywołują wspomnienia rodzinnych spotkań i świątecznych okazji. Scena rozgrywa się na tle cichej, pustej kuchni, z zimną filiżanką herbaty i nieużywanymi przyborami do pieczenia, oddając nostalgię i tęsknotę za minionymi dniami. Kiedyś symbol miłości i wspólnoty, te ciasteczka teraz opowiadają historię straty i niespełnionych obietnic.
Minęły trzy lata od śmierci mojego ojca, a wspomnienie naszej ostatniej rozmowy wciąż mnie prześladuje. Ojciec siedział w swoim ulubionym fotelu, jego niegdyś żywe oczy przygasły z powodu czasu i choroby. Jego głos, kiedyś silny i stanowczy, zredukował się do szeptu. Obok niego siedział jego wnuk, który często go odwiedzał i znał wszystkie jego zmagania.
