Zdrada, która rozdarła rodzinę: Historia Magdy z Bydgoszczy

Wszystko zaczęło się od telefonu, który odebrałam o 23:17. Był piątek, a ja leżałam już w łóżku, próbując zasnąć po kolejnym ciężkim dniu w szkole – pracuję jako nauczycielka polskiego w bydgoskim liceum. Na wyświetlaczu pojawiło się imię: „Kasia” – moja młodsza siostra. O tej porze nigdy nie dzwoniła. Odebrałam z bijącym sercem.

– Magda, musisz natychmiast przyjechać do mamy – powiedziała roztrzęsionym głosem. – Coś się stało z tatą… i z Michałem.

Michał – mój mąż. Zamarłam. Wciągnęłam na siebie dres, chwyciłam kluczyki i wybiegłam na zimny, marcowy deszcz. W głowie miałam tysiąc scenariuszy: wypadek, choroba, śmierć. Nic nie przygotowało mnie na to, co zobaczyłam po wejściu do rodzinnego mieszkania na Bartodziejach.

W salonie siedzieli: moja mama, tata, Kasia i… Michał. Wszyscy milczeli. Na stole stała butelka wódki, kilka pustych kieliszków i rozmazane łzy na twarzy mamy. Michał miał spuszczoną głowę, a tata patrzył na mnie z takim bólem, jakiego nie widziałam nigdy wcześniej.

– Co się dzieje? – zapytałam, czując jak serce wali mi w piersi.

Tata wstał, podszedł do mnie i objął ramieniem.

– Magda… musisz wiedzieć. Michał cię zdradził. Z Anetą, twoją koleżanką z pracy.

Przez chwilę świat przestał istnieć. Słyszałam tylko szum krwi w uszach i czułam, jak nogi uginają się pode mną. Michał nie podniósł wzroku. Kasia płakała. Mama próbowała coś powiedzieć, ale głos jej się łamał.

– To nieprawda… – wyszeptałam, patrząc na męża. – Michał?

On tylko skinął głową. – Przepraszam, Magda. To był błąd. Jeden raz…

– Jeden raz?! – wykrzyknęłam. – Z moją przyjaciółką? W mojej szkole? Jak mogłeś?

Tata zacisnął pięści. – Gdyby nie dzieci, wyrzuciłbym cię stąd na zbity pysk!

Michał spojrzał na mnie błagalnie. – Magda, kocham cię. To był moment słabości. Przysięgam, nigdy więcej…

Wybiegłam z mieszkania, zostawiając za sobą krzyki i płacz. Przez całą noc błąkałam się po Bydgoszczy, moknąc i drżąc z zimna. W głowie miałam tylko jedno pytanie: dlaczego?

Następne dni były jak koszmar. Michał próbował się tłumaczyć, pisał SMS-y, dzwonił. Ja zamknęłam się w sobie. W pracy wszyscy patrzyli na mnie z litością albo ciekawością. Aneta przestała przychodzić do szkoły. Uczniowie szeptali po kątach. Mama codziennie dzwoniła, błagając, żebym wróciła do domu rodzinnego. Tata był wściekły – na Michała, na Anetę, na cały świat.

Najgorsze przyszło w niedzielę. Michał przyszedł do naszego mieszkania na Kapuściskach. Przyniósł kwiaty i ulubione ciasto z cukierni Sowa. Usiadł na kanapie, patrząc na mnie z rozpaczą.

– Magda, błagam cię. Wiem, że zawaliłem. Ale nie chcę cię stracić. Dla dzieci… dla nas. Pozwól mi to naprawić.

– Jak chcesz to naprawić? – zapytałam zimno. – Zdradziłeś mnie z moją przyjaciółką. Wiesz, jak się czuję? Jak śmieć. Jakby ktoś wyrwał mi serce.

– Pójdziemy na terapię. Przysięgam, zrobię wszystko. Kocham cię, Magda. Nie chcę żyć bez ciebie.

Wtedy do pokoju weszła nasza córka, Zosia. Miała osiem lat i wielkie, przestraszone oczy.

– Mamo, dlaczego płaczesz? Tata znowu wyprowadzi się do dziadka?

Zamarłam. Michał podszedł do niej i przytulił ją mocno.

– Nie, kochanie. Tata zostanie. Obiecuję.

Ale ja nie mogłam nic obiecać. W środku czułam pustkę i gniew. Przez kolejne tygodnie żyliśmy jak obcy ludzie pod jednym dachem. Michał starał się być idealnym mężem: gotował, sprzątał, zabierał dzieci na lody. Ja unikałam go jak ognia. W pracy czułam się upokorzona. Mama powtarzała: „Wybacz mu, dla dzieci”. Tata mówił: „Nie pozwól się tak traktować!”. Kasia była po mojej stronie, ale sama miała swoje problemy – jej mąż właśnie stracił pracę i pił coraz więcej.

Pewnego dnia zadzwoniła Aneta. Jej głos był cichy, załamany.

– Magda… przepraszam. Nie wiem, co mnie podkusiło. Michał był dla mnie tylko chwilą słabości. Straciłam wszystko: pracę, przyjaźń, szacunek do siebie samej.

Nie odpowiedziałam. Odłożyłam słuchawkę i rozpłakałam się jak dziecko.

Minęły dwa miesiące. Zosia zaczęła mieć problemy w szkole – zamknęła się w sobie, przestała rozmawiać z koleżankami. Syn, Staś, zaczął jąkać się ze stresu. Michał błagał o drugą szansę. Ja czułam się coraz bardziej samotna.

W końcu zgodziłam się na terapię małżeńską. Pierwsze spotkanie było koszmarem – wywlekaliśmy brudy, krzyczeliśmy na siebie, płakaliśmy. Psycholog zapytał mnie: „Czy potrafi pani wybaczyć?”. Nie umiałam odpowiedzieć.

Wieczorem usiadłam sama na balkonie z kubkiem herbaty. Patrzyłam na światła miasta i myślałam o swoim życiu. O tym, jak bardzo kochałam Michała, jak ufałam mu bezgranicznie. O tym, jak bardzo mnie zranił.

Mama zadzwoniła jeszcze raz.

– Magda, życie nie jest czarno-białe. Twój ojciec też nie był święty. Ale walczyliśmy o siebie. Może warto spróbować?

Tata przyszedł następnego dnia.

– Córeczko, nie pozwól, żeby ktoś cię zdeptał. Ale jeśli czujesz, że możesz mu wybaczyć – zrób to dla siebie, nie dla innych.

Długo myślałam nad ich słowami. W końcu zaprosiłam Michała na spacer nad Brdą.

– Michał, nie wiem, czy potrafię ci wybaczyć. Ale chcę spróbować. Dla siebie. Dla dzieci. Ale jeśli jeszcze raz mnie skrzywdzisz – odejdę bez słowa.

Przytulił mnie mocno i płakał jak dziecko.

Dziś minął rok od tamtej nocy. Nadal boli. Czasem budzę się z płaczem. Ale uczymy się żyć od nowa. Zosia wróciła do siebie, Staś już się nie jąka. Michał codziennie walczy o moje zaufanie. Ja codziennie walczę o siebie.

Czy można naprawdę wybaczyć zdradę? Czy miłość może przetrwać taki cios? A może czasem trzeba nauczyć się kochać siebie bardziej niż innych? Co wy o tym sądzicie?