Opowiadam historię mojego brata, który całe życie poświęcił rodzinie, a gdy zachorował, został sam. Wspominam nasze dzieciństwo, rodzinne konflikty i dramatyczne chwile, które doprowadziły do jego samotności. Zastanawiam się, gdzie popełniliśmy błąd jako rodzina i społeczeństwo.
Zaczęło się od krzyku mojej córki w środku nocy, kiedy komornik walił do drzwi. Straciłem dom, pracę i wiarę w siebie, ale nie mogłem pozwolić sobie na łzy przy dzieciach. To, co wydarzyło się później, pokazało mi, że nawet w najciemniejszym tunelu może pojawić się światło — czasem od zupełnie obcych ludzi.
Jako samotny ojciec wychowywałem moją córkę i syna z okazjonalną pomocą mojej byłej żony. Pomimo jej sporadycznego wsparcia, bywały chwile, gdy ledwo wiązaliśmy koniec z końcem. Życie rzucało nam wyzwania, a ja byłem zmuszony podjąć rozdzierającą serce decyzję.
Jako samotny ojciec staram się zapewnić mojemu nastoletniemu synowi możliwości, na które zasługuje. Tymczasem moja 79-letnia matka upiera się, by mieszkać sama w swoim starzejącym się domu w odosobnionej części Polski. Miasteczko jest tak małe, że wydaje się, jakby czas stanął w miejscu.
Po niespodziewanym odejściu żony, Marek został sam z trójką małych dzieci. Pomimo starań, by utrzymać rodzinę na powierzchni, Marek staje przed rosnącymi wyzwaniami i niepewną przyszłością, próbując odnaleźć się w roli samotnego rodzica.
Po nagłej śmierci żony, Jan, samotny ojciec dwójki dzieci, zmaga się z przytłaczającym zadaniem pogodzenia wymagającej pracy z opieką nad dziećmi. Bez wsparcia ze strony swojej oddalonej rodziny, staje przed trudnym wyzwaniem zapewnienia dzieciom bytu i utrzymania pozorów normalności.
