Od pierwszego dnia w nowym mieszkaniu czułam, że coś jest nie tak. Zamiast szczęścia i spokoju, w moim życiu pojawiły się tajemnice, rodzinne konflikty i zdrada, która rozdarła moje serce. Czy można jeszcze zaufać, gdy wszystko, co budowałam, legło w gruzach?
Moja trzynastoletnia córka, Zosia, powiedziała mi pewnego wieczoru, że tata zapytał ją, czy nie lepiej by było, gdyby już z nami nie mieszkał. Te słowa rozdarły moje serce i zmusiły mnie do zmierzenia się z prawdą o naszym małżeństwie. To opowieść o tym, jak próbowałam utrzymać rodzinę na powierzchni, kiedy wszystko wokół się waliło.
Od pierwszych chwil mojego małżeństwa żyłam w cieniu sekretu, który w końcu zburzył wszystko, co budowałam z ukochanym. Moja decyzja, by ukryć prawdę o dzieciach, była podszyta strachem i nadzieją, że miłość wybaczy wszystko. Dziś pytam siebie – czy można naprawdę kochać, nie mówiąc całej prawdy?
