Mam na imię Marta. Od dziewięciu lat próbuję poskładać siebie na nowo po zdradzie, która rozbiła moją rodzinę. To opowieść o miłości, bólu i pytaniu, czy można wybaczyć tym, którzy najbardziej nas zawiedli.
Moje życie rozpadło się w jednej chwili, gdy ojciec wrócił do domu pijany i zniszczył wszystko, co kochałam. Przez lata walczyłam o normalność, uciekając w naukę i samotność, aż pewnego dnia przeszłość wróciła do mnie w postaci listu. Dziś opowiadam Wam o rodzinnych tajemnicach, zdradzie i o tym, jak trudno wybaczyć – nawet najbliższym.
Mam na imię Marta. Moje życie to opowieść o miłości, zdradzie i walce o własną godność w cieniu rodzinnych konfliktów. Przez dziewięć lat próbuję poskładać siebie na nowo, zadając sobie pytanie, czy można wybaczyć tym, którzy najbardziej nas zawiedli.
Mam na imię Marta i od dziewięciu lat próbuję poskładać siebie na nowo po tym, jak mój świat rozpadł się na kawałki. Moja historia to opowieść o miłości, zdradzie i walce o godność w cieniu rodzinnych konfliktów. Dziś pytam: czy można wybaczyć tym, którzy najbardziej nas zawiedli?
Od momentu, gdy mój syn, Bartek, po rozwodzie wrócił do mojego dwupokojowego mieszkania na Pradze, nasze życie zamieniło się w nieustanną walkę z bólem, wspomnieniami i codziennością. Każdy dzień to próba pogodzenia matczynej troski z własnymi potrzebami i tęsknotą za spokojem. W tej opowieści dzielę się moim zmaganiem z granicami miłości, rodziną i sztuką odpuszczania.
Przez osiemnaście lat codziennie podawałam kawę panu Franciszkowi w naszej małej kawiarni na Pradze. Jego milczenie i zgorzknienie były dla mnie zagadką, aż pewnego dnia przestał przychodzić. To, co odkryłam później, zmieniło moje spojrzenie na ludzi i na siebie samą.
Moje życie rozpadło się w jeden wieczór, gdy usłyszałam, że nie jestem już nikomu potrzebna. Przez lata walczyłam o rodzinę, o miłość, o siebie – aż w końcu musiałam wybrać: zostać cieniem czy odważyć się odejść. To opowieść o bólu, zdradzie i odwadze, której nie wiedziałam, że mam.
Od pierwszych chwil mojego dorosłego życia musiałam wybierać między lojalnością wobec rodziny a własnym szczęściem. Moja mama, zraniona przez los i ludzi, nie potrafiła pogodzić się z moją decyzją o wyprowadzce do chłopaka. Każdy dzień był walką o niezależność, miłość i próbą zrozumienia, czy można być szczęśliwym, nie raniąc najbliższych.
Siedząc samotnie na ławce w zimowym parku, wspominam dawne lato i ludzi, którzy kiedyś tu byli. Zmagam się z poczuciem pustki po rozpadzie rodziny i próbuję odnaleźć sens w codzienności. Moja historia to opowieść o samotności, nadziei i potrzebie bliskości drugiego człowieka.
Opowiadam o jednym z najtrudniejszych okresów mojego życia, kiedy samotność i rodzinne konflikty przytłoczyły mnie w szarym bloku na warszawskiej Pradze. W tej historii próbuję zrozumieć, czy samotność może być wyborem, czy tylko konsekwencją naszych decyzji. To opowieść o walce z codziennością, poszukiwaniu bliskości i odwadze, by spojrzeć w oczy własnym lękom.
