W środku nocy uciekłam z dziećmi przed przemocą, szukając ratunku u najbliższych. Zamiast pomocy spotkałam się z obojętnością i zamkniętymi drzwiami. Ta noc zmieniła moje życie i pokazała, jak trudno jest prosić o wsparcie, gdy świat odwraca wzrok.
Moja historia zaczyna się w środku nocy, gdy mój synek otworzył drzwi policji, ratując nas z przemocy domowej. Przez lata żyłam w strachu, samotności i bezsilności, aż w końcu odważyłam się poprosić o pomoc. Dziś, choć wciąż walczę o lepsze życie dla siebie i dzieci, wiem, że już nigdy nie pozwolę, by ktoś odebrał nam godność.
Zaczęło się od krzyku mojej córki w środku nocy, kiedy komornik walił do drzwi. Straciłem dom, pracę i wiarę w siebie, ale nie mogłem pozwolić sobie na łzy przy dzieciach. To, co wydarzyło się później, pokazało mi, że nawet w najciemniejszym tunelu może pojawić się światło — czasem od zupełnie obcych ludzi.
Rok temu mój starszy sąsiad, pan Kowalski, doznał poważnego upadku, który zmusił go do pozostania w domu. Jego syn, Marek, mieszka na drugim końcu kraju i rzadko odwiedza ojca z powodu wymagającej pracy i młodej rodziny. Bez nikogo innego do pomocy, pan Kowalski często zwracał się do mnie o wsparcie.
