Już od rana wiedziałam, że ten dzień będzie trudny. Moja córka, Karolina, znowu poprosiła mnie o odebranie wnuczki z przedszkola, a ja – choć zmęczona – nie potrafiłam odmówić. Z czasem zrozumiałam, że zatraciłam siebie w pomaganiu rodzinie i zaczęłam zadawać sobie pytania, na które niełatwo znaleźć odpowiedź.
Mam na imię Jadwiga i od pięciu lat opiekuję się wnukami, odkąd moja córka wróciła do pracy. Z początku myślałam, że to tylko chwilowa pomoc, ale z czasem poczułam się jak niewidzialna służąca we własnym domu. To opowieść o tym, jak próbowałam odzyskać siebie i zrozumieć, czy miłość do rodziny zawsze musi oznaczać rezygnację z własnych marzeń.
Mam na imię Barbara, mam 62 lata i mieszkam w Krakowie. Ostatnio musiałam zmierzyć się z bolesną prawdą: moja córka i jej mąż zaczęli traktować mnie jak darmową opiekunkę do wnuczki. Ta historia to zapis mojej walki o szacunek, własne życie i prawo do odmowy.
Jestem Barbara, babcia dwóch cudownych wnucząt, ale pewnego dnia poczułam, że już nie daję rady. Moja córka zaczęła traktować mnie jak darmową opiekunkę, a ja z mężem zapomnieliśmy, czym jest własne życie. Postanowiliśmy nauczyć ją lekcji, która zmieniła naszą rodzinę na zawsze.
Ostatni rok wywrócił moje życie do góry nogami. Odmówiłam opieki nad wnuczką, by wreszcie zadbać o siebie, ale rodzina nie potrafi mi tego wybaczyć. Czy naprawdę jestem samolubna, czy po prostu chcę żyć po swojemu?
