Od lat noszę w sobie żal do ojca, który po moich osiemnastych urodzinach kazał mi płacić za własny pokój. Teraz, gdy jest stary i schorowany, oczekuje ode mnie opieki i wsparcia. W tej historii opowiadam o rodzinnych konfliktach, poczuciu obowiązku i pytaniu, czy można wybaczyć przeszłość.
Mam na imię Agnieszka. Przez lata żyłam w cieniu ojcowskiej przemocy, a kiedy poprosił mnie o ratunek, musiałam podjąć najtrudniejszą decyzję w życiu. Opowiadam swoją historię, by zrozumieć, czy można wybaczyć wszystko – i czy zawsze trzeba pomagać rodzinie.
Kiedy miałem 59 lat, zrozumiałem, jak trudne były decyzje, które podjąłem, opuszczając Polskę dla pracy za granicą, zostawiając moją dwunastoletnią córkę Norę. Teraz, gdy Nora ma 32 lata, wspólnie staramy się odbudować naszą relację, pełną początkowych trudności i poczucia opuszczenia. Ta historia to podróż przez zrozumienie, przebaczenie i odnalezienie na nowo rodzinnej więzi.
Minęły trzy lata od śmierci mojego ojca, a wspomnienie naszej ostatniej rozmowy wciąż mnie prześladuje. Ojciec siedział w swoim ulubionym fotelu, jego niegdyś żywe oczy przygasły z powodu czasu i choroby. Jego głos, kiedyś silny i stanowczy, zredukował się do szeptu. Obok niego siedział jego wnuk, który często go odwiedzał i znał wszystkie jego zmagania.
