Nazywam się Jadwiga. Po wyprowadzce dzieci mój świat się zawalił, a codzienność z synową zamieniła się w niekończący się konflikt. Szukając wsparcia u córki, spotkałam się z obojętnością, przez co zaczęłam wątpić, czy jeszcze jestem komuś potrzebna.
Mam na imię Genowefa. W wieku 67 lat zostałam sama, a moje dzieci nie chcą mnie przyjąć pod swój dach. Każdego dnia zmagam się z samotnością, rozczarowaniem i pytaniem, czy naprawdę zasłużyłam na taki los.
Mam na imię Zofia. W wieku 68 lat zostałam sama, mimo że całe życie poświęciłam rodzinie. Moje dzieci odmówiły mi miejsca w swoim domu, a ja próbuję zrozumieć, czy samotność to kara za miłość i oddanie.
Nigdy nie zapomnę chwili, gdy mój trzyletni synek otworzył drzwi policji. To był początek końca naszego koszmaru i pierwszy krok ku wolności. Dziś opowiadam moją historię, by dodać odwagi innym kobietom w podobnej sytuacji.
Jestem Agata, emerytka z Poznania, która w ciszy swojego mieszkania zmaga się z samotnością i rozczarowaniem wobec własnych dzieci. Telefony od nich, kiedyś pełne czułości, dziś brzmią pustką i kalkulacją, a rozmowy coraz częściej krążą wokół spadku. Wspominając swoje poświęcenia i wybory, zastanawiam się, czy więzi rodzinne są w stanie przetrwać próbę czasu i milczenia.
