Jestem Zofia Kaczmarek i przez całe życie byłam dla innych – dla męża, dzieci, wnuków. W dniu moich siedemdziesiątych urodzin zrozumiałam, jak bardzo można być samotnym, mając rodzinę tuż obok. Ta opowieść to nie tylko o bólu, ale i o przebudzeniu – o tym, jak trudno nauczyć się żyć dla siebie.