Jestem Marią, emerytką z Poznania, która przez lata dawała rodzinie wszystko, czego potrzebowali. Pewnego dnia powiedziałam dość – nie zgodziłam się zostać z wnuczką na dwa tygodnie, bo miałam własne marzenia i plany. Ta decyzja wywołała burzę w rodzinie, ale pozwoliła mi odzyskać szacunek do siebie.
Przez dwa tygodnie czułam się jak intruz we własnym domu, gdy rodzina zjechała się na Wielkanoc i nie miała zamiaru wyjeżdżać. W końcu zebrałam się na odwagę, by powiedzieć dość i postawić granice. Ta historia to opowieść o tym, jak trudno być asertywnym wobec najbliższych i jak bardzo można się pogubić, próbując wszystkich zadowolić.
Przeprowadzka z Katowic do Gdyni miała być dla mnie i mojej rodziny początkiem spokojniejszego życia. Zamiast tego nasz dom zamienił się w niekończący się pensjonat dla krewnych, którzy nie znali granic. Dopiero kiedy nauczyłam się mówić „nie”, zrozumiałam, jak trudne i konieczne jest stawianie granic najbliższym.
Przez całe życie byłam dla innych – żony, matki, córki. Dziś, mając 59 lat, po raz pierwszy uczę się być dla siebie. To opowieść o bólu, buncie i odwadze, by powiedzieć: dość.
Mam na imię Milena i od lat czuję się jak gość we własnym mieszkaniu na warszawskim Ursynowie. Każdy weekend to powtarzający się koszmar wizyt teściów, podczas gdy mój mąż Piotr milczy i unika konfliktów. To opowieść o tym, jak nauczyłam się walczyć o siebie i swoje miejsce w rodzinie.
Od dziewięciu lat jestem mężem Magdy i ojcem naszego syna, Antka. Nasze życie było spokojne, dopóki teściowa nie zaczęła coraz śmielej korzystać z mojej uprzejmości. Dziś opowiem Wam, jak jedno „nie” potrafiło wywołać rodzinny kryzys i zmusić mnie do postawienia granic.
Mam na imię Grzegorz i przez lata byłem tym, który zawsze pomagał rodzinie, nawet kosztem własnych potrzeb. Ta historia to zapis mojej walki o równowagę między dawaniem a dbaniem o siebie. Opowiadam o trudnych rozmowach, rozczarowaniach i o tym, jak odnalazłem własny głos, nie tracąc bliskich.
Wszystko zaczęło się od rodzinnej awantury przy wigilijnym stole, kiedy moja teściowa, pani Grażyna, zażądała, żebym to ja przygotowała całą kolację. Odmówiłam, bo pamiętałam, jak rok wcześniej skończyło się to katastrofą i upokorzeniem. Ta decyzja wywołała burzę, ale wreszcie postawiłam na swoim i zrozumiałam, że czasem trzeba walczyć o własny spokój.
Życie z teściową, która nieustannie ingeruje w nasze sprawy, może być wyzwaniem. To opowieść o mojej próbie odzyskania kontroli nad własnym życiem i małżeństwem, mimo że niektóre bitwy są trudniejsze do wygrania.
