Od zawsze czułam, że nie pasuję do oczekiwań moich dziadków. Ich upór przy tradycyjnych zabawkach sprawiał, że czułam się niewidzialna. Ta historia to mój głos – wołanie o akceptację i próbę zrozumienia, dlaczego tak trudno nam się porozumieć.
Od dzieciństwa czułam się w domu jak powietrze – niewidzialna, niepotrzebna, zawsze na drugim planie. Moja młodsza siostra była oczkiem w głowie rodziców, a ja walczyłam o każdy okruch uwagi, aż w końcu musiałam wybrać własną drogę. Dziś wiem, że rodzina to nie tylko więzy krwi, ale przede wszystkim wybory i odwaga, by być sobą.
Mam na imię Ola i mam dziesięć lat. Moja historia to opowieść o miłości do mojego młodszego, niepełnosprawnego brata, Grzesia, i o tym, jak pewnego dnia postanowiłam zmienić nasze życie. To historia o rodzinnych konfliktach, nadziei i odwadze dziecka, które chciało wziąć na siebie odpowiedzialność większą niż niejeden dorosły.
