Opowiadam o dzieciństwie w Łodzi, gdzie mieszkałem z rodzicami w bloku i poznałem Zosię – dziewczynkę, która zawsze była głodna. Jej ojciec pił, a ona żyła w cieniu jego błędów, budząc we mnie współczucie i bezsilność. Do dziś zastanawiam się, czy można było zrobić coś więcej, by jej pomóc.
Od zawsze czułam, że nie pasuję do oczekiwań moich dziadków. Ich upór przy tradycyjnych zabawkach sprawiał, że czułam się niewidzialna. Ta historia to mój głos – wołanie o akceptację i próbę zrozumienia, dlaczego tak trudno nam się porozumieć.
Od dzieciństwa czułam się w domu jak powietrze – niewidzialna, niepotrzebna, zawsze na drugim planie. Moja młodsza siostra była oczkiem w głowie rodziców, a ja walczyłam o każdy okruch uwagi, aż w końcu musiałam wybrać własną drogę. Dziś wiem, że rodzina to nie tylko więzy krwi, ale przede wszystkim wybory i odwaga, by być sobą.
Mam na imię Ola i mam dziesięć lat. Moja historia to opowieść o miłości do mojego młodszego, niepełnosprawnego brata, Grzesia, i o tym, jak pewnego dnia postanowiłam zmienić nasze życie. To historia o rodzinnych konfliktach, nadziei i odwadze dziecka, które chciało wziąć na siebie odpowiedzialność większą niż niejeden dorosły.
