Złamane serce: Kiedy ojcowska miłość nie jest równo podzielona

– Dlaczego znowu siedzisz sama w swoim pokoju? – głos mamy przerwał ciszę, która od kilku godzin wypełniała cały dom. Siedziałam na parapecie, patrząc na szare, warszawskie niebo, i próbowałam nie płakać. Wiedziałam, że jeśli mama zobaczy łzy, znów zacznie mnie pocieszać, a ja nie chciałam już słuchać tych samych słów: „On cię kocha, tylko nie umie tego okazać”.

Mój ojciec, Marek, zawsze był dla mnie zagadką. W domu był obecny fizycznie, ale emocjonalnie – jakby nigdy go nie było. Odkąd pamiętam, cała jego uwaga skupiała się na moim przyrodnim bracie, Krzysiu. Krzysiek był synem taty z pierwszego małżeństwa. Przeprowadził się do nas, gdy miałam siedem lat. Od tamtej pory wszystko się zmieniło.

Pamiętam pierwszy dzień Krzyśka w naszym domu. Ojciec przywiózł go z dworca i od razu zaczął pokazywać mu nasze mieszkanie, jakby to była jakaś wycieczka po muzeum. Ja stałam w drzwiach swojego pokoju i patrzyłam, jak tata śmieje się do Krzyśka, jak głaszcze go po głowie – gest, którego nigdy nie doświadczyłam. Mama próbowała mnie wtedy przytulić, ale ja odsunęłam się od niej. Czułam się niewidzialna.

Z biegiem lat sytuacja tylko się pogarszała. Ojciec zabierał Krzyśka na mecze Legii Warszawa, na ryby do dziadka na Mazury, a mnie zostawiał w domu z mamą. Gdy pytałam, czy mogę jechać z nimi, odpowiadał: „To męska sprawa”. Miałam wtedy dziesięć lat i pierwszy raz poczułam prawdziwą zazdrość – nie o zabawki czy ubrania, ale o miłość własnego ojca.

W szkole byłam cicha i zamknięta w sobie. Nauczyciele chwalili mnie za dobre oceny, ale nikt nie zauważał smutku w moich oczach. Koleżanki opowiadały o wspólnych wyjazdach z rodzicami, a ja milczałam. Wolałam nie mówić prawdy – że mój tata traktuje mnie jak powietrze.

Najgorsze były święta. Wigilia zawsze wyglądała tak samo: tata z Krzyśkiem żartowali przy stole, a ja z mamą wymieniałyśmy spojrzenia pełne smutku i bezradności. Kiedyś zebrałam się na odwagę i zapytałam tatę: – Tato, dlaczego nigdy nie rozmawiasz ze mną tak jak z Krzyśkiem?

Spojrzał na mnie zdziwiony, jakby pierwszy raz mnie widział. – Przecież rozmawiamy – odpowiedział chłodno i wrócił do rozmowy z Krzyśkiem o nowym rowerze.

Mama próbowała tłumaczyć jego zachowanie: „On czuje się winny wobec Krzyśka, bo przez lata go nie widywał”. Ale czy to znaczyło, że ja muszę być karana za błędy dorosłych? Z czasem przestałam pytać i przestałam oczekiwać czegokolwiek od ojca.

Kiedy miałam szesnaście lat, wydarzyło się coś, co na zawsze zmieniło moje życie. Pewnego wieczoru wróciłam do domu wcześniej niż zwykle i usłyszałam rozmowę rodziców w kuchni:
– Marek, ona cierpi! Nie widzisz tego? – głos mamy był pełen rozpaczy.
– Przesadzasz. Aleksandra jest po prostu zamknięta w sobie. Nie wiem, czego ode mnie oczekujesz – odpowiedział tata z irytacją.
– Oczekuję tylko jednego: żebyś ją kochał tak samo jak Krzyśka!

Wtedy zrozumiałam, że nawet mama nie potrafi niczego zmienić. Poczułam się jeszcze bardziej samotna niż kiedykolwiek wcześniej.

Zaczęłam spędzać coraz więcej czasu poza domem. Chodziłam na długie spacery po Starym Mieście, siadałam na ławce przy Wiśle i patrzyłam na przepływające statki. Czasem wyobrażałam sobie, że jestem kimś innym – dziewczyną z rodziny, gdzie wszyscy się kochają i wspierają.

W liceum poznałam Magdę. Była moim przeciwieństwem: otwarta, pewna siebie, zawsze otoczona ludźmi. Pewnego dnia zaprosiła mnie do siebie na obiad rodzinny. Jej tata przywitał mnie uśmiechem i zapytał o moje zainteresowania. Poczułam się wtedy dziwnie – jakbym pierwszy raz w życiu była dla kogoś ważna.

Po powrocie do domu długo płakałam. Zrozumiałam wtedy, jak bardzo brakuje mi ojcowskiej miłości i akceptacji. Próbowałam jeszcze raz porozmawiać z tatą:
– Tato… czy ty mnie w ogóle kochasz?

Spojrzał na mnie zaskoczony i przez chwilę milczał.
– Oczywiście, że cię kocham – powiedział w końcu bez przekonania.

Nie uwierzyłam mu. W jego oczach nie było czułości ani troski – tylko zmęczenie i dystans.

Po maturze wyprowadziłam się do Krakowa na studia. Myślałam, że odległość uleczy moje rany, ale tęsknota za prawdziwą rodziną była silniejsza niż kiedykolwiek. Dzwoniłam do mamy co tydzień; z tatą rozmawiałam tylko wtedy, gdy musiałam.

Pewnego dnia zadzwoniła do mnie Magda:
– Ola, mój tata zachorował…

Pojechałam do niej natychmiast. Siedziałyśmy razem w szpitalu i patrzyłyśmy na jej ojca podłączonego do kroplówki. Magda płakała bez wstydu; ja trzymałam ją za rękę i czułam dziwną zazdrość – nawet teraz jej tata był dla niej ważny.

Po powrocie do mieszkania długo myślałam o swoim ojcu. Czy gdyby zachorował, poczułabym to samo? Czy potrafiłabym go tak po prostu przytulić?

Kilka miesięcy później dostałam wiadomość od mamy: „Tata miał zawał”. Pojechałam do Warszawy bez zastanowienia. W szpitalu zobaczyłam go słabego i przestraszonego jak nigdy dotąd.

Usiadłam przy jego łóżku i przez chwilę milczeliśmy.
– Ola… przepraszam – wyszeptał nagle.
– Za co?
– Za wszystko…

Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Łzy same napłynęły mi do oczu.
– Chciałabym tylko wiedzieć… dlaczego nigdy nie byłam dla ciebie ważna?

Ojciec spojrzał na mnie ze smutkiem.
– Bałem się… że cię zawiodę tak samo jak Krzyśka kiedyś…

Nie wiem, czy to była prawda. Może po prostu nie umiał kochać dwojga dzieci naraz? Może sam był kiedyś skrzywdzony?

Dziś jestem dorosła i sama buduję swoje życie. Wciąż noszę w sobie blizny z dzieciństwa, ale staram się nie powielać błędów moich rodziców. Czasem zastanawiam się: czy można nauczyć się kochać siebie, jeśli nigdy nie czuło się miłości od najbliższych? Czy da się wybaczyć komuś, kto nigdy nie potrafił być ojcem?

A wy? Czy potrafilibyście wybaczyć?