Nie wracaj, Aniu – historia o zdradzie, rodzinie i odwadze

— Nie wracaj, Aniu. — Te słowa usłyszałam od własnej matki, kiedy zadzwoniłam z lotniska w Monachium. W słuchawce cisza była gęsta jak mgła nad Wisłą o świcie. — Nie wracaj, dziecko. Tu już nie ma do czego wracać.

Zamarłam. W ręku ściskałam bilet do Warszawy, a w drugiej — telefon, który nagle stał się ciężki jak kamień. Przez chwilę miałam ochotę rzucić wszystko i pobiec na pierwszy lepszy samolot do Oslo, gdzie przez ostatnie siedem lat pracowałam jako opiekunka starszych osób. Tam, gdzie nikt nie znał mojej historii, gdzie byłam po prostu Anią z Polski, a nie żoną Marka, matką Julki, córką Zofii.

Ale przecież wracałam do domu. Do córki, która miała już czternaście lat i której nie widziałam od dwóch lat. Do męża, który jeszcze miesiąc temu przysłał mi SMS-a: „Tęsknimy za tobą. Wróć.”

Nie wiedziałam wtedy, że pod tymi słowami kryje się kłamstwo.

Wsiadłam do samolotu z sercem ściśniętym jak pięść. Przez całą drogę powtarzałam sobie: „Dasz radę. Robisz to dla Julki.” Ale kiedy wysiadłam na Okęciu i zobaczyłam Marka czekającego przy wyjściu, poczułam tylko pustkę.

— Cześć, Aniu — powiedział cicho, unikając mojego wzroku. — Dobrze wyglądasz.

Chciałam go uderzyć. Chciałam krzyczeć. Ale tylko skinęłam głową i ruszyłam w stronę parkingu. W samochodzie panowała cisza. Marek bębnił palcami o kierownicę, ja patrzyłam przez okno na znajome ulice, które wydawały się teraz obce.

W domu czekała Julka. Wyrosła. Miała długie włosy i spojrzenie pełne żalu.

— Cześć, mamo — powiedziała bez uśmiechu.

Przytuliłam ją mocno. Pachniała szamponem i dzieciństwem, które przeminęło beze mnie.

Wieczorem usiedliśmy przy stole. Marek nalał sobie wódki i zaczął mówić:

— Aniu… Muszę ci coś powiedzieć.

Wiedziałam już. Zanim dokończył zdanie, wiedziałam. Zobaczyłam to w jego oczach, w drżących dłoniach.

— Jest ktoś… — zaczął. — Byłaś daleko… Ja…

Nie słuchałam dalej. Wstałam od stołu i wyszłam na balkon. Powietrze było zimne, a ja czułam się jakby ktoś wyrwał mi serce.

Przez kolejne dni chodziłam jak cień. Julka patrzyła na mnie z wyrzutem.

— Dlaczego musiałaś wyjechać? — zapytała pewnego wieczoru. — Dlaczego nie byłaś ze mną?

Nie umiałam odpowiedzieć. Pracowałam za granicą, żeby miała wszystko: nowe ubrania, komputer, wakacje nad morzem. Ale nie dałam jej tego, czego potrzebowała najbardziej — siebie.

Marek spał na kanapie. Ja w naszej sypialni płakałam w poduszkę. Matka przychodziła codziennie z zupą i dobrym słowem.

— Aniu, życie to nie bajka — mówiła. — Ale czasem trzeba wybaczyć.

Ale jak wybaczyć zdradę? Jak zaufać komuś, kto złamał ci serce?

Pewnego dnia Marek poprosił mnie o rozmowę.

— Aniu, wiem, że zawaliłem. Ale proszę… Chcę się pożegnać. Wyjeżdżam do niej. Chcę ci podziękować za wszystko. Za Julkę. Za te lata.

Patrzyłam na niego i czułam tylko żal. Nie nienawiść. Żal za zmarnowane lata, za niespełnione marzenia, za rodzinę, która rozpadła się przez jedno głupie kłamstwo.

Julka zamknęła się w swoim pokoju. Przestała ze mną rozmawiać. W szkole zaczęła mieć problemy. Widziałam, jak cierpi. Wiedziałam, że muszę być silna — dla niej.

Zaczęłam szukać pracy w Polsce. Znalazłam etat w sklepie spożywczym na osiedlu. Każdego dnia walczyłam ze wstydem i poczuciem porażki. Sąsiadki patrzyły na mnie z litością.

— To ta, co mąż ją zostawił — szeptały.

Ale ja się nie poddałam. Zaczęłam chodzić na terapię. Julka powoli zaczęła się otwierać. Pewnego wieczoru przyszła do mnie do pokoju.

— Mamo… Przepraszam, że byłam zła. Tęskniłam za tobą.

Przytuliłyśmy się i płakałyśmy razem. Wiedziałam, że jeszcze długo będziemy leczyć te rany.

Marek wyjechał. Zostawił klucze i list.

„Aniu, przepraszam. Wiem, że cię zraniłem. Może kiedyś mi wybaczysz.”

Nie wiem, czy potrafię wybaczyć. Ale wiem jedno: jestem silniejsza niż myślałam. Mam córkę. Mam siebie.

Czasem patrzę w lustro i pytam: czy można wybaczyć wszystko? Czy rodzina to tylko wspólne nazwisko, czy coś więcej? Może właśnie teraz zaczynam budować swoje życie od nowa…

A wy? Czy potrafilibyście wybaczyć taką zdradę? Czy warto walczyć o rodzinę za wszelką cenę?