Podsłuchane wyznanie: Jak przerażające odkrycie o mojej żonie zamieniło się w najcieplejszą prawdę
— Nie wiem, jak sobie poradzę bez ciebie, Krzysiu… — usłyszałem cichy, łamiący się głos mojej żony, gdy wracałem późnym wieczorem do domu. Stałem już w korytarzu, klucz jeszcze tkwił w zamku, a ja zamarłem. Przez uchylone drzwi do salonu widziałem tylko jej sylwetkę, pochyloną nad kartką papieru. — Byłeś dla mnie wszystkim… — mówiła dalej, a ja poczułem, jak serce zaczyna mi walić jak oszalałe.
Nie mogłem się ruszyć. Każde słowo wbijało się we mnie jak szpilka. — Zawsze byłeś moją opoką… — kontynuowała, a ja nagle poczułem lodowaty dreszcz na plecach. Czy ona… czy ona planuje moje odejście? Czy coś przede mną ukrywa? Może jestem chory i ona już o tym wie? Może lekarz zadzwonił do niej, a nie do mnie?
Wróciłem po cichu do przedpokoju i udawałem, że dopiero wszedłem. — Cześć, Aniu! — zawołałem najweselszym głosem, na jaki było mnie stać. Usłyszałem szelest papieru i szybkie kroki. — O, już jesteś! — odpowiedziała z lekkim drżeniem w głosie. Uśmiechnęła się do mnie, ale jej oczy były zaczerwienione.
Całą noc nie mogłem zasnąć. Leżałem obok niej i słuchałem jej spokojnego oddechu, a w mojej głowie kłębiły się najczarniejsze myśli. Przypominałem sobie wszystkie nasze ostatnie rozmowy, każde dziwne spojrzenie, każde niedopowiedziane słowo. Czy coś przeoczyłem? Czy ona naprawdę szykuje się na moje odejście?
Rano byłem wrakiem człowieka. Ania zachowywała się jak zwykle: zrobiła mi kawę, przygotowała śniadanie, pocałowała mnie w czoło przed wyjściem do pracy. Ale ja widziałem jej drżące ręce i unikałem jej wzroku.
W pracy nie mogłem się skupić. Każdy telefon sprawiał, że podskakiwałem na krześle. W końcu nie wytrzymałem i zadzwoniłem do naszej wspólnej przyjaciółki, Magdy.
— Magda, czy ty wiesz coś o Ani? Ostatnio jest jakaś dziwna…
Po drugiej stronie zapadła cisza.
— Krzysiek… nie wiem, czy powinnam ci to mówić…
— Proszę cię, Magda! — przerwałem jej rozpaczliwie.
— No dobrze… Ania ostatnio bardzo przeżywa rocznicę śmierci swojego taty. Przygotowuje przemówienie na mszę za niego. Chciała cię zaskoczyć, bo wiesz, jak bardzo byłeś dla niej wsparciem wtedy…
Poczułem, jakby ktoś wylał na mnie kubeł zimnej wody. Przez chwilę nie mogłem wydobyć z siebie głosu.
— Krzysiek? Jesteś tam?
— Tak… tak, jestem. Dzięki, Magda.
Odłożyłem telefon i przez dłuższą chwilę siedziałem w milczeniu. Wszystko zaczęło układać się w całość: łamiący się głos Ani, jej łzy wieczorami, to przemówienie… To nie była mowa na mój pogrzeb. To była mowa dla jej taty.
Po pracy wróciłem do domu wcześniej niż zwykle. Ania siedziała przy stole z kubkiem herbaty i patrzyła przez okno.
— Aniu…
Spojrzała na mnie zaskoczona.
— Tak?
Podszedłem do niej i objąłem ją mocno.
— Przepraszam… za wszystko. Za to, że czasem jestem nieobecny. Za to, że nie zauważyłem, jak bardzo ci ciężko.
Zaczęła płakać. Przytuliła się do mnie jeszcze mocniej.
— Bałam się ci powiedzieć… Nie chciałam cię martwić…
— Już wszystko wiem — szepnąłem jej do ucha. — I jestem z tobą. Zawsze.
Tego wieczoru długo rozmawialiśmy o jej tacie, o tym, jak bardzo go brakuje i jak bardzo boi się stracić kogoś jeszcze bliskiego. Opowiedziała mi o swoich lękach i o tym, jak bardzo docenia to, że jestem przy niej.
Zrozumiałem wtedy coś ważnego: czasem nasze największe lęki rodzą się z niedopowiedzeń i braku rozmowy. Gdyby nie przypadek, być może nigdy nie dowiedziałbym się o tym wszystkim i dalej żyłbym w strachu przed czymś, co nigdy nie miało nadejść.
Dziś patrzę na Anię inaczej. Wiem, że nawet jeśli czasem wydaje mi się, że coś jest oczywiste — warto zapytać, warto rozmawiać. Bo ile razy jeszcze pozwolimy naszym lękom rządzić naszym życiem?
Czy naprawdę znamy tych, których kochamy najbardziej? A może czasem wystarczy po prostu usiąść razem i wysłuchać siebie nawzajem?